تدبیر زن 25 ساله جاده را از اشرار گرفت - وبلاگ ساعت مچی

به گزارش وبلاگ ساعت مچی، سرپناهمان از شدت گرمای هوا خودرویی است کولردار؛ وارد جاده ای می شویم آسفالته؛ تا چشم کار می نماید زمین هایی است که خشکسالی با بی رحمی تمام بیابانشان را گسترده؛ هر از گاهی روستاهایی را می توان دید با خانه هایی که با فاصله چند کیلومتری از هم قرار دارند و برخلاف آنچه از روستا به ذهن می رسد اینها فقط نامش را یدک می کشند؛ حتی از کاربرد کلمه اش شرمم می گیرد؛ آبادانی اینجا مفهومی ندارد؛ آلونک های بتونی گرد شکل در شن زارها که چند راس بز تنها دارایی شان است که با تکه پارچه ای پایشان را بند نموده اند.

در نگاه بعدی آنچه به مغزت نفوذ می نماید و آنرا به درد می اندازد، پای برهنه بچه ها، لباس های مندرس آنها و جثه نحیف مادران و بچه ها و لکه های پوستی بروی دستان و صورت اغلب آنهاست که حکایت می نماید از سوء تغذیه و فقدان بهداشت؛ درد نداری مردمان این منطقه وقتی دهان هایی با دندانهایی پوسیده و یا بی دندان را می گشایند هم می توان حس کرد؛ دردهای این مردمان از فقدان آموزش، بهداشت، مسکن، بیکاری و .... آنقدر عمیق است که در این نوشته نمی گنجد و روایتی خاص خود را می طلبد.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی، مقصد سفر جنوب سیستان و بلوچستان است؛ از کنارک قصد سفر نموده ایم. در حال عبور هر از گاهی چند مرد را می توان دید که بر حسب عادت و فرهنگ با پارچه ای سر و گردن خود را برای محافظت از گرمای سوزان بسته اند و با نگاه هایشان غریبه بودنمان را به رخ می کشند.

راننده از بومیان و آشنا به منطقه است؛ وارد جاده پارک ـ پیر سهراب که می شویم عنوان می نماید اینجا معروف به جاده آمریکایی هاست. سمت چپ کوه های مینیاتوری زیبایی اش را نمایان می نماید. گذر از این جاده با داستانی همراه می شود که در ادامه بدنبال صحت و سقم آن می رویم تا در نهایت به فرمانداری قصر قند می رسیم.

روایتی که نقل می شود، حکایت جاده مال رو و کوهستانی ماجیرو در منطقه دشتکمک است که حدود یک دهه گذشته در دست راهزنان و اشرار بوده و مسافران را ناچار می نموده برای گذر از آن کیلومترها راهشان را دورتر نمایند تا به پیرسهراب برسند؛ البته جاده پیر سهراب نیز داستانی دارد. این جاده نیز خودش راه شوسه بوده و بنا بر مسایل امنیتی مذکور کسی جرات گذر از آن را هم نداشته تا اینکه حمیرا ریگی پس از انتصابش به عنوان اولین بخشدار وقت بخش مرکزی چابهار سیستان و بلوچستان، وی در اولین اقدامش تصمیم می گیرد برای مجاب کردن استاندار برای احداث جاده ای آسفالته در ماجیرو با هدف کوتاه کردن راستا تردد مردم، وی را به این جاده بیاورد که بنابر دلیل یاده شده، امنیتی ها اجازه چنین کاری نمی دهند که همین سرشروع داستان جاده خانم ریگی می شود.

ریگی برای رسیدن به هدفش ابتدا می باید امنیت جاده مال رو ماجیرو را تامین می نموده لذا به دنبال سرنموده اشرار که در روستایی زندگی می نموده می رود؛ با ماشین پلاک دولتی وارد روستا می شود؛ روستایی که در تیررس و دید اشرار است؛ با پای خودش به خانه سرنموده می رود و سرنموده که می بیند شکار با پای خود وارد خانه اش شده برخلاف انتظار به گفت وگو با زنی می نشیند که در 25 سالگی سمت بخشداری را به دوش می کشد و مقاومت های قومی و قبیله ای سد راه انتصابش بودند.

سرنموده اشرار که کوهستان را در دست دارد، لب به سخن می گشاید و از مسائل آموزشی و بهداشتی روستایش سخن می گوید و در نهایت قول و قراری با خانم بخشدار می گذارد تا در قبال تامین امنیت جاده در روز بازدید استاندار و پس از آن، رفاه مردم با احداث جاده ای آسفالته در دل کوه (با هدف کوتاه شدن راستا دسترسی به مراکز بهداشتی و آموزشی) را وعده می گیرد؛ وعده ای که مردانه هر دو بدان عمل می نمایند.

بخشدار بالاخره پیروز می شود تا استاندار را به جاده کوهستانی بیاورد تا از نزدیک صعب العبور بودن جاده را ببیند و همین بازدید موجب امضای استاندار برای احداث جاده ماجیرو در دل کوه ها می شود. راننده روایت 10 سال گذشته را در حالی نقل می نماید که در حال عبور از جاده آمریکاییها (پیرسهراب) هستیم که این جاده نیز آسفالت شده و امنیت در آن برقرار است و می گوید: شرایط در آن دهه با الان خیلی فرق داشت و امنیت کنونی در آن موقع هیچ معنایی نداشت و جاده ها بسیار بسیار نا امن و در دست اشرار بود اما الان می بینید تردد به راحتی انجام می شود.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی؛ مقصد قصر قند از شهرستان های جنوبی سیستان و بلوچستان است؛ مقصدی که برای رسیدن به آن با توجه به غروبی که تاریکی را پس خود دارد، ناچاریم از تلنگ به قصر قند از راستا بیچند بگذریم؛ بخشی از راستا را از کوهستان و بخشی دیگر را از بستر رودخانه و به اصطلاح میانبر اما پر پیچ و خم و بسیار ناهموار عبور می کنیم. راستا آنقدر ناهموار است که قسمتی از راه را با خودرویی شاسی بلند و کمک دار و بقیه راستا را با ون هایس می رویم. از بستر رودخانه ای خشک شده می گذریم. ناهمواری موجود بدلیل سنگ های کف رودخانه ناخودمطلع همگی مان را به دیواره مینی بوس می کوبند و تکان ها آنقدر زیاد است که مجبور می شویم صندلی جلویی را با دو دست محکم بگیریم.

با جمعی از خیرین مدرسه ساز انجمن حامی همراه هستم؛ بدلیل آنچه همواره از سیستان و بلوچستان و اشرار جاده ها شنیده ایم در آن کوه و کمر خوفی در دل داریم؛ هیچ خودرو و روشنایی در جاده دیده نمی شود و راستا جاده را لامپهای خودرو روشن نموده است. همراهان با قول وجود امنیت جاده دلگرممان می نمایند با این حال تمام کوشش راننده آن است تا قبل از تاریکی کامل، جاده خاکی و میانبر را در دل کوه جا بگذارد تا به جاده اصلی برسد.

در ادامه داستان مرگ و میر مادران بیمار و پا به ماه بدلیل عدم دسترسی به جاده و گذر از کوه ها که جان خود و فرزندانشان را از دست می دادند را می شنویم که همین امر باعث شد تا اولین اقدام فرماندار قصر قند پس از انتصابش در سه سال پیش، احداث جاده بیچند باشد که از آن در حال عبور بودیم.

شنیدن روایت های جاده سازی زمانی جالب است که بدانی فرماندار قصر قند کسی نیست جز حمیرا ریگی، همان زنی که در میان فشارهای قومی متعصبان پس از بخشداری حال به عنوان اولین فرماندار زن دولت تدبیر و امید انتخاب شد؛ کسی که برای پیشبرد هدفش تن به مذاکره با اشرار داده بود.

هوا کاملا تاریک شده و ناهمواری و تکان های شدید مینی بوس آنقدر خسته مان نموده که وقتی به جاده آسفالته در ادامه راستا می رسیم ناخودمطلع خوابمان می برد.

خودرو وارد قصرقند می شود. هر چند این شهرستان به نسبت سایر بخش ها بدلیل زمین های کشاورزی جزو شهرستانهای پر رونق محسوب می شود اما در تاریکی شب، فقر را می توان در چهره شهر دید. دکانهای کوچکی که در دل چند بطری آب معدنی، بنزین جا داده بودند و میوه فروشی هایی با کمی میوه هایی پلاسیده و ... .

دیوارهای مشرف به کوچه خانه ها سنگ چین هستند که شیشه های شکسته که از طرف نوک تیزشان روی دیوارها چیده شده اند نقش محافظ را بازی می نمایند. درختان نخل که از حیاط خانه ها سر به فلک زده خودنمایی می نمایند و هستند بسیار درختانی که بدلیل بی آبی خشک شده اند و اره سر آنها را از تن جدا نموده است.

زن و بچه ای در کوچه و خیابان دیده نمی شود؛ خودرو عبوری ما کاملا غریبه است و نگاه های مردان جوان اینرا گوشزد می نماید. مردان چهره شان را پوشانده اند و در حالی که بروی دو زانو کنار دیوارها نشسته اند، زانوهاشان را در آغوش گرفته اند.

خودرو وارد حیاط فرمانداری می شود؛ دیروقت است و به همین دلیل به سمت خانه ای که فرماندار در آن سکونت دارد هدایت می شویم. خانه ای دو طبقه در گوشه ای از حیاط خاکی فرمانداری قصر قند. سنت و مدرنیته در چیدمان و دکوراسیون خانه مشهود بود؛ گوشه ای مبله و گوشه ای دیگر با پشتی هایی که در خانه تمامی بلوچ ها می توان دید.

فرماندار قصر قند با همراهانش وارد می شود و طبق عادت بلوچ ها بر زمین و دو متکایی که یک پشتی را تشکیل می دهد، تکیه می زند. با لباسی سنتی زیر چادر سیاهش؛ سوزن دوزی های نارنجی و قرمز و زرد سرآستین ها و جلوی لباسش بروی پارچه فیروزه ای بر تن فرماندار خودنمایی می نماید.

پس از گپ و گفت وگو با خیران انجمن حامی که برای افتتاح یک کتابخانه و کلنگ زنی ساخت چند مدرسه به جنوب سیستان و بلوچستان آمده اند و بیان مسائل شهرستان تحت حفاظتش، از درخواستم برای مصاحبه استقبال می نماید؛ مهمانان را در سالن پذیرایی تنها می گذاریم و به اتاقی دیگر می رویم.

بزرگ شده جنوب استان سیستان و بلوچستان است و خود را متولد چابهار عنوان می نماید، مکانی که از نظر شرایط فرهنگی و برخورداری در سطحی بسیار پائین تر از مرکز استان بوده است.

از شرایط سخت درست خواندن که محرومیت وادارش نموده در مدرسه پسرانه و در میان 400-300 دانش آموز پسر و اعتراض اقوام و همسایگان درس خوانده می گوید. با گذشت همه این سال ها هنوز خود را مدیون پدری می داند که در برابر تمامی فشارها مقاومت کرد و پس از دبستان و هدایت و دبیرستان در نهایت دخترش را 700-800 کیلومتر دورتر از خانه به دانشگاه فرستاد تا تحصیل کند.

حمیرا ریگی که سومین بخشدار زن ایران را در کارنامه کاری اش یدک می کشد، اقدام خود و پدرش برای تحصیل در منطقه ای که زندگی می نموده را یک ضد ارزش اجتماعی در دوره خودش عنوان می نماید و گذری دارد به شرایط گذشته و محرومیت های چابهار قبل از سال 72 یعنی منطقه آزاد شدنش.

فرماندار قصرقند که از جمله معدود تحصیلکردگان زن در آن مقطع محسوب می شده از ورودش به حوزه بانوان و چگونگی انتخابش به عنوان مسوول کمیته بانوان شورای شهر چابهار و سپس دبیری کمیسیون بانوان می گوید و می رسد به اینجا که در سال 80 و در 25 سالگی به عنوان اولین بخشدار زن استان سیستان و بلوچستان انتخاب شده است.

محل گفت وگوی ما اتاقی است که در هر طرفش تختی گذاشته اند؛ عکاس بدلیل موقعیت اتاق مجبور است، کادر دوربینش را به چهره فرماندار محدود کند؛ ریگی باید موقعیت خودش را با دوربین هماهنگ کند و در همان حال نقدی دارد به تغییر نگاه های سیاسی با تغییر دولت ها و در این باره می گوید: 5 سال بخشدار بودم تا اینکه با تغییر دولت، تغییراتی در زیر مجموعه ها ایجاد شد که به نظرم یک بیماری مضر برای کشور است؛ چرا که نگاه ها به توانمندی ها و شایستگی ها، سیاسی است و با تغییر دولت ها، افراد محکوم به حذف می شوند که آرزوی من تغییر این نوع نگاه هاست. معتقدم هر فردی که شایستگی خادمی مردم را داشته باشد، باید در اجتماع حضور داشته باشد.

خانم فرماندار 2 سال بعد از بخشدار شدنش رییس بهزیستی می شود اما بدنبال آن 6-5 سالی نیز از حضور در اجتماع محروم می شود تا اینکه از ابتدای سال 93 برای همکاری با دولت دعوت و به عنوان اولین فرماندار زن در دولت تدبیر و امید منصوب می شود؛ ولی چنین انتخابی در سیستان و بلوچستان با نگاه سنتی و شرایط خاص منطقه ای را تحول و جهشی نه تنها در خودباوری زنان می داند بلکه معتقد است این انتصاب مردان را نسبت به توانمندی زنان مطلع می نماید.

گفته های فرماندار زمانی برایم مصداق عینی می یابد که در طول اقامت چند روزه در بلوچستان و دعوت بومیان و اعضای شوراهای شهر و روستا برای بیان مسائلشان، در مهمان نوازی ها و سفره هایی که پهن می شد، هیچ زنی بر سر سفره ای که زحمتش را کشیده بود، حاضر نمی شد و زنانشان را تنها در آشپزخانه می توانستی ببینی نه در میان مهمانان؛ این در حالی بود که میزبانان ما به نسبت منطقه ای از صندلی اجتماعی بالایی در میان مردان محسوب می شدند و اغلب فرهنگیان و از قشر تحصیلنموده به شمار می رفتند اما نوع نگاه سنتی و فرهنگ منطقه ای اجازه حضور چندانی به زنان نمی داد و اهالی خود این موضوع را بخشی از فرهنگشان می دانند که باید آن را محترم شمرد.

گذری بر این نکته نیز صرفا برای روشن کردن صندلی زن در استانی با فرهنگ سنتی و تعصبات قومی و قبیله ای در انتصاب یک زن به عنوان فرماندار بیان شد.

فرماندار قصر قند در مورد مقاومت های اجتماعی در بدو ورودش به کار می گوید: از طرف بعضی مردم و بعضا بزرگان، علما، و روحانیون و ریش سفیدان نگرانی هایی در مورد بحث ضعف مدیریتی زنان به عنوان ضعیفه وجود داشت که با آنالیز در مورد علت آن متوجه شدم مردم تجربه مدیریت سیاسی یک زن را نداشتند و بدلیل نوع نگاه ها به زنان، آنها در صندلیی پایین تر از مردان قرار دارند و از سوی دیگر تجربه تلخ عدم پیروزیت بعضی مردان در حل مسائل و محرومیت ها نیز چنین ذهنیتی را تقویت نموده بود و تصور دیگر این بود که به عنوان یک زن درصدد حذف مردان هستم.

وی که معتقد است زنان در جامعه بلوچی محکوم به خانه نشینی هستند و نقشی در تصمیم گیری ها ندارند ادامه می دهد: باید در جامعه ای با چنین دیدگاهی نگرانی مردان را برطرف و مطالبات را قبل از مراجعه پیگیری می کردم.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی، ماجرای جاده خانم ریگی و سپردن تامین امنیت آن به اشرار کوهستان را از فرماندار می پرسم که می گوید: بعضی افراد، شرارت را راهی برای بیان اعتراض خود به مسائل انتخاب نموده بودند و محرومیت را با شرارت نشان می دادند که با توجه به یکسری مسائل، مسوولیت هایی را به آنها سپردم و خودشان را عامل امنیت کردم، البته قانع کردن شدند که احداث جاده برای بهبود حالشان است، لذا افراد را به جای حذف، جذب کردیم؛ این در حالیست که بعضی افراد شرور نیز اصلاح و با اشتغالزایی برای آنها، حال تبدیل به کارآفرین شدند.

ریگی امنیت کنونی بخش بلوچستان را مدیون حضور و نقش آفرینی بومیان می داند و با تاکید بر اینکه شرایط کنونی نسبت به 10 سال پیش بسیار متفاوت و امنیت برقرار شده است، تاکید نمود: واگذاری مسوولیت به بومیان و مشارکت مردم باعث ایجاد امنیت پایدار انسجام داخلی شده است.

وی که راه حل برطرف همه مسائل را پولی و اعتباری نمی داند، معتقد است: بعضا شنیدن و دیدن مسائل می تواند راهگشا باشد چرا که می بینند حرف هاشان شنیده می شود.

از سختی عبور از جاده میانبر بیچند به قصر قند و اضطراب گذر از دل کوه که با امنیت کامل از آن عبور کردیم می پرسم که می گوید: کل مساحت شهرستان قصر قند 6110 کیلومتر مربع است که پس از انتزاع بخش تلنگ از چابهار و پیوستنش به قصرقند بدلیل وجود رشته کوه ها، مردم این بخش برای ارتباط با مرکز شهرستان باید مسافت 350 کیلومتری را طی می کردند و 3 شهرستان را دور می زدند که نارضایتی مردم را در بر داشت لذا اقدام ماندگار و استراتژیکمان احداث جاده ای بود که مسافت 350 کیلومتری را به 60 کیلومتر کاهش می داد؛ این در حالیست که این جاده که از میان کوه ها عبور می نماید، قصرقند را به چابهار به عنوان منطقه ای آزاد و برخوردار از نظر اقتصادی وصل می نماید، بدین ترتیب ضمن آنکه قصر قند را از بن بست خارج می نماید فاصله اش تا منطقه آزاد را از 210 به 150 کیلومتر کاهش می دهد پس این جاده در توسعه شهرستان نقش بسزایی دارد.

30 کیلومتر از جاده ای که ریگی درباره اش شرح می دهد (جاده بیچند)، مال رو و کوهستانی بوده و علی رغم آنکه در نیمه دوم سال 93 عملیات راهسازی آن شروع شده، تا کنون 60 درصد اقدامات مربوطه انجام و راستا بازگشایی شده که پس از زیرسازی های لازم باید آسفالت شود اما علی رغم آنکه جاده همچنان ناهموار است، بدلیل کاهش راستا به 60 کیلومتر، توسط مردم مورد استفاده قرار گرفته است.

فرماندار قصرقند با بیان اینکه آسفالت یک فاز 14 کیلومتری جاده بیچند شروع شده، تاکید نمود: کوشش می کنیم تا انتها عمر این دولت آسفالت جاده به نصف برسد.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی، در راستا قصرقند و در میانه جاده، کوه هایی را می بینیم که دیواره آن تخریب و سنگ هایی با قطعات بزرگ در کنار جاده خودنمایی می نمایند، راننده اشاره می نماید اینها سنگ های به جا مانده از حفاری معادن است. وی معادن این بخش را غنی از لحاظ اقتصادی توصیف می نماید که می تواند گره گشای بسکمک از مسائل اقتصادی استان در صورت توجه مسوولان باشد.

از خانم فرماندار درباره معادن کشف شده در حوزه استحفاظی اش می پرسم که عنوان می دارد: مطالعات معدنی 86 هزار کیلومتر مربع در استان همزمان با شروع کار دولت تدبیر انجام شد که نتیجه آن وجود معادن شیشه، سنگ های قیمتی و لاشه سنگ هاست. با توجه به اتمام مطالعات باید جلب سرمایه گذار انجام شود که در رونق اقتصادی منطقه تاثیرگذار خواهد بود. هر چند وزارت صنعت و معدن در حال پیشنهاداتی در این زمینه با سرمایه گذاران است اما معادن هنوز به مرحله استخراج نرسیده اند.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی؛ نوهانی بازار یکی از روستاهای بخش تلنگ است که با خیران مدرسه ساز و انجمن حامی برای دیدن شرایط نامناسب مدارسش از نظر فضای فیزیکی و بدتر از آن کمبود تجهیزات رفته بودیم؛ اما مشکل آب و نحوه تامین آن توسط روستائیان بیشتر از لزوم نوسازی و بازسازی مدارس جلب توجه می کرد. کناره جاده و در طول راستا چاله هایی بزرگ را می بینیم که در بعضی از آنها آب وجود دارد، محلی ها به آن هوتک می گویند؛ بر اساس آنچه تعریف می نمایند، در فصل بارندگی چاله ها پر از آب می شود تا در فصل خشکسالی و گرما از آب داخل آن استفاده شود. بدلیل جنس خاک این ناحیه که می گویند ضد آب است و آن را جذب نمی نماید، لذا تنها با مصرف آب و تبخیر بدلیل گرما، آب هوتک ها مصرف و تمام می شود.

در گفت وگویی با روستاییان، آنها می گفتند هر چند آب رسانی به وسیله تانکر انجام می شود، اما بدلیل کمبود آب و هزینه آن برای خانوارها که از پس خرید آن بر نمی آیند، سراغ هوتک ها می فرایند و آب را داخل گالون ها می ریزند و برای مصرف روزانه استفاده نمایند، لذا اسهال و استفراغ و مالاریا بدلیل مصرف آب آلوده که مردم روستا از آن شکایت می کردند، امری بدیهی بود. از حمیرا ریگی در مورد شیوع بیماری های پوستی و کمبود آب و سختی مردم جویا می شوم.

وی شرایط کنونی را نسبت به سه سال پیش بسیار رضایت بخش تر می داند و در توجیه این ادعا اظهار می نماید: بدلیل شرایط منطقه، قصرقند محصور به کوهستان است که همین امر گسیل امکانات به منطقه را سخت می کرد حال آنکه شرایط بهداشت و آموزش در سه سال گذشته خیلی بدتر بود و کمبود آب بحث بهداشت را تحت شعاع خود قرار می دهد.

وی در پاسخ به اینکه روستاییان رضایتی از خانه های بهداشت موجود ندارند و عنوان می نمایند درب خانه های بهداشت یا بسته است و یا حتی استامینوفن هم در خانه ها نیست، می گوید: در حال حاضر 12 پزشک در شهرستان داریم. قبلا یک درمانگاه شهری و 3 درمانگاه روستایی داشتیم که در حال حاضر یک درمانگاه شبانه روزی 10 تخته در حال ساخت است و 2 درمانگاه به تعداد درمانگاه های روستایی اضافه شده است.

ریگی در ادامه می افزاید: قبلا سرانه استفاده از درمانگاه 15 هزار نفر بود اما الان به ازای هر درمانگاه 8000 نفر پوشش داده می شوند حال آنکه تعداد خانه های بهداشت طی 2 سال 2 برابر شده است. در حال حاضر 170 پارچه آبادی در این حوزه وجود دارد اما مجموع خانه های بهداشت شاید 20 تا 30 خانه باشد یعنی با استانداردها فاصله زیادی داریم، این در حالیست که بسکمک از مسائل و بیماری ها به مسئله کمبود آب باز می شود.

وی ضمن تاکید بر اینکه شرایط آب در روستای تلنگ که شما دیده اید به کل منطقه تعمیم نمی یابد و تنها بعضی روستاها در این زمینه در مضیقه هستند ادامه می دهد: در حال حاضر 50 درصد روستاها به روش سقایی آبرسانی می شود و 50 درصد دارای لوله کشی آب هستند که 20 درصد همین 50 درصد مابقی نیز بدلیل افت آب چاه ها، آب ندارند.

فرماندار قصرقند در حالیکه عنوان می نماید 50 درصد روستاهای فاقد آب به صورت رایگان آبرسانی می شوند، مردم دلیل استفاده از حوضچه های آب را نداشتن پول برای خرید آب عنوان می کردند.

ریگی می افزاید: مشکل این است که آب نداریم و سد زیردان در شهرستان در سال 88 به بهره برداری رسید که بر اساس پروژه تعریف شده مقرر شد 261 روستا به وسیله این سد لوله گذاری شوند اما پروژه در یک مقطع زمانی کاملا تعطیل شد و در سال 94 دوباره احیاء شد که بدین ترتیب بخش تلنگ و بخشی از چابهار را پوشش می دهد. پروژه مذکور با سرعت خوبی رو به پیشرفت است و امیدواریم تا انتها عمر دولت بهره برداری شود.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی، استفاده از موقعیت همجواری و نزدیکی با منطقه آزاد چابهار از دیگر سوالاتی بود که ریگی در باره آن گفت: از ظرفیت چابهار در بحث آموزش و پرورش، بهداشتی و کمک خیران برای لوله کشی آب بیشتر استفاده نموده ایم. این در حالیست که در بخش گردشگری نیز سعی شده با توجه به بکر و طبیعی بودن قصرقند، گردشگران از چابهار به این منطقه بیایند لذا زیرساخت های 10 پارچه از روستاهای شهرستان که دارای شرایط خوب طبیعی برای گردشگری هستند فراهم شده تا تورها وارد و اقامت نمایند که این اقدامات طی 2 سال اخیر فراهم شده است.

فرماندار قصرقند شرایط اقتصادی بخش های تحت حاکمیتش را مناسب نمی بیند و می گوید: در کل شهرستان تنها 20 درصد مردم جزو طبقه متوسط و 80 درصد زیر طبقه متوسط هستند که یکی از دلایل آن شرایط اقلیمی منطقه است. خوشبختانه طی 3-2 اخیر در بخش کشاورزی شاهد تحولاتی بودیم و با مساعدت های انجام شده شاهد رونق کشاورزی نسبت به گذشته هستیم.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی، خانم فرماندار در حالی شرایط را نسبت به گذشته مناسب ارزیابی می نماید که در گفت وگوها با مردم آنها متفق القول از از بین رفتن زمین های کشاورزی بدلیل کم آبی گله داشتند و عنوان می کردند بسکمک از درختانمان بر اثر خشکسالی از بین رفته اند و رزق و روزی کاهش یافته است. آنها تاکید داشتند خرمای درختانشان صرفا کفاف روزی خودشان را می دهد و محصولی برای فروش نمی ماند تا به وسیله آن ارتزاق نمایند. هر چند باغات انبه و موز نیز در کنار نخلستانهای کوچک در شهرستان خودنمایی می کرد اما یکی از بزرگترین مسائل مردم این بود که همه آنها باغدار نبودند و تنها عده کمی ملاک و باغدار و مابقی بیکار بودند.

یکی از مسائل باغداران نبود زیرساخت های لازم برای بسته بندی خرما است که خرماهای منطقه وارد بم شده و پس از بسته بندی به نام خرمای بم فروخته می شود که ریگی در این خصوص نیز اظهار می نماید: در حال حاضر سردخانه هایی ایجاد و بسته بندی خرما در حال اجرا است و سرمایه گذار بخش خصوصی در حال احداث سردخانه ای 500 تنی است همچنین ایجاد سردخانه هایی کوچک 50 و 100 تنی هم به وسیله ارائه تسهیلات کم بهره 4 درصد به وسیله صندوق کارآفرینی امین در دستور کار است.

به گزارش وبلاگ ساعت مچی؛ علی رغم مسوولیت سنگینی که بر دوش می کشد، مادر است؛ سه فرزند دارد و وقتی درباره آنها صحبت می نماید نگرانی های مادرانه خود را زیر لبخندش پنهان می نماید. خانواده اش کیلومترها دورتر از قصر قند زندگی می نمایند و می گوید که بعضا همسر و فرزندانش را 3 هفته یکبار می تواند ببیند.

3 فرزند دارم. وقتی فرماندار شدم دخترم 2.5 ساله بود. بدلیل شرایط کاری ام گاهی از 24 ساعت، 20 ساعتش را درگیر کار هستم و فرزندانم را از راه دور و مجازی کنترل می کنم مثلا معلمانشان برگه امتحانی را به وسیله تلگرام برایم می فرستند.

حمیرا ریگی در حالی با لبخندی روی لب اینها را عنوان می نماید که فرزند ارشدش پسری است که در مقطع سوم هدایت و فرزند دومش در مقطع پنجم ابتدایی تحصیل می نمایند و دخترش نیز آمادگی می رود.

وی از همسر و مادرش بدلیل نگهداری از فرزندانش سپاسگزار است و می گوید: ممکن است هفته ای یکبار و بعضا 3-2 هفته یکبار ببینمشان؛ اگر همراهی همسر و خانواده ام نبود امکان نداشت کارهایم را پیش ببریم.

همراهانش ریگی را فرا می خوانند و یادآوری چند باره می دهند که راستای 700 ـ 800 کیلومتری تا زاهدان را پیش رو دارند و باید خودشان را برای جلسه ساعت 8 صبح فردا به زاهدان برسانند که همین موضوع خانم فرماندار را از جا می نماید و در حالی که بلند می شود با لبخندی چند باره می گوید: خلاصه فامیل و همسر کمک کنید تا من فرمانداری کنم.

وی علی رغم تمام سختی های فرمانداری کردن تاکید می نماید: هر زمانی احساس کنم به من اعتماد کردند و می توانم نقشی در جامعه داشته باشم، حاضر و آماده ام.

خانم فرماندار خانه و مهمانانش را به مسوول دفتر و مسوول روابط عمومی که هم خانه اش است می سپارد و شبانه راهی زاهدان می شود.

گزارش از سولماز خوان