خداحافظی طولانی ناسا با وویجرها: ناسا در کوشش برای طولانی کردن دوره فعالیت وویجرها، بعضی از ابزارهای آنها را خاموش می نماید
به گزارش وبلاگ ساعت مچی، وویجرها، برای ما چیزی بیشتر از فضاپیماها هستند. آنها نشاندهنده کنجکاوی، جاه طلبی، فناوری سطح بالا و صبوری ما برای رسیدن به قلمرو ناشناخته ها هستند.
آنها بیش از هر دست ساخته دیگر بشر از ما فاصله گرفته اند.
اما دو فضاپیمای وویجر اکنون وارد مرحله نهایی خود می شوند و ناسا یک جدول زمانی بالقوه برای خاموش کردن آن ها را در نظر دارد.
وویجر 1 در حال حاضر بیش از 23 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته. فاصله ای که طی آن 20 ساعت و 33 دقیقه به وسیله نور طول می کشد، در حالی که وویجر 2 از ما 12 میلیارد مایل یعنی 18 ساعت نوری فاصله دارد. این بدان معناست که دو روز طول می کشد تا مهندسان به فضاپیما پیغام ارسال نمایند و پاسخ دریافت نمایند.
هر دو وویجر از کیپ کاناورال در فلوریدا در سال 1977 پرتاب شدند. وویجر 2 که یک ماه زودتر از 1 پرتاب شد و برای مطالعه مشتری و زحل طراحی شده بودند تا پنج سال دوام بیاورند.
با این حال، 44 سال است که وویجرها بسیار فراتر اهداف اولیه را طی نموده اند. ناسا اکنون در حال برنامه ریزی برای خاموش کردن بعضی از سیستم های وویجرها است به این امید که انرژی به جای مانده فضاپیما ها تا سال 2030 حفظ گردد.
انرژی این دو کاوشگر به وسیله ژنراتور های ترموالکتریک رادیو ایزوتوپی (RTG) تأمین می گردد که انرژی آن ها از گرمای واپاشی پلوتونیوم تأمین می گردد.
با این حال، خروجی این RTG ها هر سال حدود چهار وات کاهش می یابد و سبب می گردد که ابزار های هر دو وویجر یکی یکی خاموش می شوند.
وویجر 1 در حال حاضر تنها چهار ابزار کاربردی دارد، در حالی که وویجر 2 دارای پنج ابزار است.
بعضی تخمین می زنند که تا سال 2025 این کاوشگرها خالی از انرٰی می شوند و پلوتونیومی که انرژی فضاپیما را تأمین می نماید، فراتر از حد لازم برای ادامه حیات آن ها تجزیه می گردد. با این حال، دیگران خوشبین تر هستند و فکر می نمایند که وویجرها هنوز می تواند در دهه آینده ادامه یابد.
البته همین حالا هم این دو کاوشگر بسیار فراتر از خوشبینی مهندسان ناسا عمر نموده اند. در واقع دانشمندان از 2 سال پیش انتظار داشتند که خاموشی تدریجی دستگاه های وویجرها را آغاز نمایند.
این کاوشگر ها تقریباً نیم قرن پیش پرتاب شدند. آن موقع دانشمندان می خوستند از فرصت استثنایی همسویی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون که هر 176 سال یک بار اتفاق می افتد، کمال بهره را ببرند. پس دو ویجر را به مدار پرتاب نمایند و از گرانش هر سیاره برای ارسال آن ها به سیاره بعدی استفاده کردند.
آن ها تمام سیارات غول پیکر بیرونی منظومه شمسی ما را کاوش کردند: مشتری، زحل، اورانوس و نپتون. 48 قمر آنها را دیدند؛ و سیستم منحصربه فرد حلقه ها و میدان های مغناطیسی را آنالیز کردند.
با وویجرها آتشفشان های فعال در قمر مشتری Io را هم دیدیم. ضمناً وویجر 2 هنوز تنها فضاپیمایی است که از اورانوس و نپتون بازدید نموده است.
وویجر یک ، سیزده روز پس از ماموریت خود و پیش از رسیدن به فاصله 7.25 میلیون مایلی، دوربین خود را به سمت زمین برگرداند و اولین عکس از مجموعه زمین-ماه را در یک فریم گرفت. بعلاوه بعداً عکس تاریخی مشهور به نقطه آبی کم رنگ را در 14 فوریه 1990ُ زمانی که از اورانوس عبور نموده بود، از زمین گرفت.
چهار سال بعد، اخترشناس افسانه ای، کارل سیگن، اهمیت این عکس را برای حضار در دانشگاه کرنل تشریح کرد و نام نقطه آبی کم رنگ را ابداع کرد و یکی از پرمخاطب ترین سخنرانی های تمام دوران را ایراد کرد. در این مورد در اینجا بخوانید:
زمین، این نقطه رنگ پریده آبی
فضاپیماهای دوقلو از حباب پلاسمای داغ معروف به هلیوپوز که ابتدای لبه منظومه شمسی ما را تعریف می نماید، فرارتر رفته اند.
وویجر 1 در آگوست سال 2012 به فضای بین ستاره ای رسید و وویجر 2 در 5 نوامبر 2018 .
با این حال، در حال حاضر هیچ یک از کاوشگر ها خارج از منظومه شمسی در نظر گرفته نمی شوند. دانشمندان مرز نهایی را ابر اورت Oort Cloud می دانند، مجموعه ای از اجسام کوچک که هنوز تحت تأثیر گرانش خورشید هستند.
ناسا گفته است که حدود 300 سال طول می کشد تا وویجر 2 به لبه داخلی ابر اورت برسد و احتمالاً 30000 سال طول می کشد تا فراتر از آن پرواز کند.
یک صفحه گرامافون - یک دیسک مسی با پوشش طلای 30 سانتی متری که حاوی صدا ها و تصاویری نمایاننده تنوع زندگی و فرهنگ روی زمین در هر یک از این وویجرها قرار داده شده است.
پیغامی که به فارسی برای فرازمینی ها ارسال شد! سلام به زبان فارسی با کاوشگر فضایی ویجر: درود بر ساکنین ماورای آسمان ها + شهر سعدی
فضاپیمای وویجر سومین و چهارمین فضاپیمای انسانی است که فراتر از تمام سیارات منظومه شمسی پرواز می نماید.
پایونیر 10 و 11 پیش از وویجرها به به منطقه تقریبا بدون تاثیرپذیری از گرانش زمین رسیده بود، اما در 17 فوریه 1998، وویجر 1 نسبت به پایونیر 10 در فاصله دورتری از زمین و خورشید نهاده شد تا دورترین دست ساخته بشر در فضا باشد.
کارل ساگان و عاشقی اش در تابستان 1977 - داستان صفحه طلایی ویجرها